Autor: Agata

W niedzielę 10 czerwca br. w Siedlcach już po raz VII przejdzie Marsz dla Życia i Rodziny pod hasłem „Polska rodziną silna”. Inicjatywa ta, to publiczna manifestacja przywiązania do wartości rodzinnych i szacunku dla ludzkiego życia. Marsz wpisuje się w obchody 100 – lecia odzyskanie przez Polskę niepodległości i jest upamiętnieniem 19 rocznicy pielgrzymki św. Jana Pawła II do Siedlec.

Marsz rozpocznie się przy pomniku św. Jana Pawła II (skwer Jana Pawła II) o godz. 14.30. Następnie ok. godz. 15.00 uczestnicy Marszu przejdą ulicami: Piłsudskiego, Floriańską, Brzeską do kościoła Ducha Świętego w Siedlcach. Tam Marsz zostanie rozwiązany. Do udziału w Marszu zaproszeni są mieszańcy naszego miasta, a szczególnie rodziny z dziećmi. Ubierzmy się w barwy narodowe.

Zapraszam księży do udziału w tym wydarzeniu i proszę o zaproszenie swoich parafian,
a szczególnie młode małżeństwa z dziećmi.

 

PROGRAM:

14.30 – zawiązanie wspólnoty (Skwer Jana Pawła II)
Okolicznościowe wystąpienia:
Biskup Siedlecki Kazimierz Gurda, Prezydent Miasta Siedlce Wojciech Kudelski.

15.00 – koronka do Bożego Miłosierdzia i modlitwa za rodziny,
przemarsz, zakończenie przy kościele Ducha Świętego w Siedlcach.

Zaproszenie Biskupa Siedleckiego Kazimierza Gurdy
na III Diecezjalną Pielgrzymkę Kobiet do Pratulina

Drodzy Diecezjanie!

Sanktuarium Błogosławionych Męczenników w Pratulinie stanowi w naszej Diecezji miejsce szczególne. To tutaj Unici Podlascy okazali niezwykłe męstwo wyznawanej wiary i wierności Kościołowi. Dali tego wyraz nie tylko mężczyźni, ale również kobiety, które z wielką miłością i odwagą współuczestniczyły w ich ofierze. Takich kobiet i takiego świadectwa potrzebujemy również w dzisiejszych czasach.

Dlatego pragnę zaprosić
na III Diecezjalną Pielgrzymkę Kobiet do Pratulina.
Odbędzie się ona w niedzielę, 27 maja br., pod hasłem: „Kobieta – Życie+”.

Gorąco zachęcam do pokoleniowego udziału w tej inicjatywie, by matki przyjechały wraz ze swoimi córkami, babcie z ich wnuczkami, szczególnie z tymi, które przygotowują się do przyjęcia w najbliższym czasie sakramentów św.: I komunii św., bierzmowania czy też małżeństwa. Niech w tym świętym miejscu doświadczą mocy Ducha Św. i jedności. Spotkanie rozpocznie się o godz. 10.00. Wszystkich Księży Dziekanów i Proboszczów proszę o zorganizowanie
w swoich parafiach grup pielgrzymkowych.

Z pasterskim błogosławieństwem
+ Kazimierz Gurda
BISKUP SIEDLECKI

Modlitwa rodzinna

Modlitwa rodzinna ma swoje cechy charakterystyczne. Jest modlitwą wspólną męża i żony, rodziców i dzieci. Komunia w modlitwie jest jednocześnie owocem i wymogiem owej komunii, otrzymanej w sakramentach chrztu i małżeństwa. Do członków rodziny chrześcijańskiej można w sposób szczególny odnieść słowa, w których Chrystus obiecał swą obecność: „… zaprawdę powiadam wam: Jeśli dwaj z was na ziemi zgodnie o coś prosić będą, to wszystkiego użyczy im mój Ojciec, który jest w niebie. Bo gdzie są dwaj albo trzej zebrani w imię moje, tam jestem pośród nich”. (…)
Taka modlitwa rodzinna czerpie swą pierwotną treść z samego życia rodzinnego, które we wszystkich i rozmaitych okolicznościach jest pojmowane jako powołanie Boże i aktualizowane jako synowska odpowiedź na Jego wezwanie: radości i bóle, nadzieje i smutki, narodziny i rocznice urodzin, rocznice ślubu rodziców, wyjazdy, rozłąka i powroty, dokonywanie ważnych i trudnych wyborów, śmierć drogich osób itd. oznaczają wkroczenie miłości Bożej w dzieje rodziny, tak jak winny oznaczać moment stosowny do dziękczynienia, błagania i do ufnego powierzenia rodziny wspólnemu Ojcu, który jest w niebie. Ponadto godność i odpowiedzialność rodziny chrześcijańskiej jako „Kościoła domowego” mogą być przeżywane jedynie przy nieustannej pomocy Bożej, która zawsze zostanie udzielona, jeżeli wyprosi się ją w pokornej i ufnej modlitwie. (FC59)

Kiedy my, chrześcijanie, spotykamy się razem na modlitwie, to najczęściej po to, by świętować wielkie wydarzenie w historii zbawienia i historii naszego zbawienia. Czyż może istnieć lepszy powód, by się spotkać?

Bóg nas kocha, Bóg woła nas, Bóg czyni nas wolnymi, jest zawsze z nami, przebacza nam, On zawsze daje nam szansę, stał się ubogim, przynosi nam Dobra Nowinę, umarł za nas, On jednoczy nas w swym Kościele. Poprzez świętowanie tych wydarzeń czynimy Go obecnym wśród nas. Wszystkie chrześcijańskie uroczystości są powodem do tego, by świętować.

Kiedy chcemy się modlić wspólnie, jako rodzina powinniśmy zdać sobie sprawę z tego, że najważniejsze jest to, byśmy modlitwę uczynili spotkaniem z żyjącym Bogiem. Tradycyjne formy modlitwy mogą nam już nie odpowiadać, nie wystarczać. Gdy pojawią się dzieci i one będą mogły włączyć się we wspólną modlitwę.

Przed rozpoczęciem każdej modlitwy konieczne jest zachowanie dwóch postaw:

1. Zaangażowanie woli. Miej odwagę uwierzyć w moc modlitwy. Jeśli Bóg prosi nas o to, byśmy się modlili, nie powinno to być dla nas trudniejsze niż cokolwiek innego. Jest to wołanie Boga, na które odpowiedź jest już gotowa w sercu każdego człowieka, a w szczególności w sercu dziecka. Najtrudniej jest zacząć: odejść od pracy, nauki, zabawy do modlitwy. Zostawmy wszystko, uświadommy sobie obecność Boga wśród nas, poświęćmy Mu czas, wyciszmy się.

2. Pierwszeństwo miłości. Modlitwa powinna być ożywiana znakami, odprawiana w świątecznym duchu, powinna angażować dobrą wolę i uczucia. Na świętowanie (we wszystkich krajach) składają się cztery elementy: muzyka, poczęstunek, znaki i spotkanie. Muzyka, której słuchamy, przy której tańczymy; poczęstunek, który spożywamy; znaki (strój, kwiaty, światło), które przemieniają, każde miejsce spotkania i wprowadzają radosny nastrój.

Na mocy swej godności i misji kapłańskiej właściwej wszystkim ochrzczonym, rodzice chrześcijańscy mają szczególne zadanie wychowania dzieci do modlitwy, wprowadzenia ich w stopniowe odkrywanie Bożego misterium i nauczenia osobistej z Nim rozmowy. Uczestnicząc w modlitwie rodzinnej dzieci przyjmują postawę aktywną współuczestników spotkania miłości, z rodzicami i z Bogiem. Zaproponowanie tego typu modlitwy jest niemożliwe, jeśli w rodzinie nie ma dialogu, jeśli nie podejmuje się wspólnie różnych prac, jeśli jest się zmęczonym ciągłym przebywaniem z dziećmi, jeśli Bóg jawi nam się jako niedostępny i surowy.

Można spotykać się co 2 lub 3 tygodnie, lub co miesiąc, zależnie od rytmu życia. Przy stole lub mniej oficjalnie, siedząc na podłodze, w plenerze lub w domu dziadków, w gronie swojej rodziny lub z przyjaciółmi, małżeństwo z grupą młodych ludzi, jeśli nie mają dzieci.

Można wybrać formę, modlitwy w zależności od daty, wydarzeń, nastroju. Nie musicie trzymać się planu, który tu został podany. Wyboru można dokonać wspólnie lub może to uczynić jeden z członków rodziny. Ważne aby za każdym razem ktoś mógł być odpowiedzialny za przygotowanie i prowadzenie modlitwy, zadbał o rozdzielenie różnych zadań między wszystkich (czytania, wybór muzyki, pieśni, przygotowanie i dekoracja miejsca modlitwy).

„Celem przygotowania i przedłużenia w domu kultu sprawowanego w Kościele, rodzina chrześcijańska sięga do modlitwy prywatnej, która posiada wielką rozmaitość form: ta rozmaitość, świadcząca o niezwykłym bogactwie, z jakim Duch ożywia modlitwę chrześcijańską, wychodzi naprzeciw różnym potrzebom i sytuacjom życiowym, w których człowiek zwraca się do Pana. Poza modlitwą poranną i wieczorną, należy, polecić lekturę i rozważanie Słowa Bożego, przygotowanie do sakramentów, nabożeństwo i poświęcenie się Sercu Jezusowemu, różne formy kultu Matki Bożej, modlitwę przed i po posiłku, praktyki pobożności ludowej.” (FC61)